Strategia celu inflacyjnego a problem wysokiej inflacji – czy uwarunkowania instytucjonalne mają znaczenie?

W przypadku szoku inflacyjnego obniżenie inflacji w przewidywalnym horyzoncie czasowym jest głównym zadaniem banków centralnych stosujących strategię celu inflacyjnego. Jednocześnie – dążąc do zminimalizowania kosztów po stronie realnej – władze monetarne wykorzystujące strategię celu inflacyjnego mogą w pewnym zakresie korzystać z jej elastyczności, co oznacza akceptowanie stopniowej dezinflacji. Przedmiotem badania było sprawdzenie, czy istnieje związek między uwarunkowaniami instytucjonalnymi strategii celu inflacyjnego, mierzonymi wskaźnikami zaproponowanymi przez Niedźwiedzińską (2022a), a horyzontem powrotu inflacji do celu, prognozowanym przez MFW (2024). Uwarunkowania instytucjonalne są tu rozumiane jako kwestie związane z kontrolą demokratyczną, przejrzystością i niezależnością banków centralnych oraz podejście władz monetarnych do stabilności finansowej i zakres stosowania przez nie instrumentów niestandardowych. Wyniki wstępnej i uproszczonej analizy wskazują, że o ile część współczynników korelacji okazała się nieistotna statystycznie, o tyle estymacje modelu ekonometrycznego raczej sugerowały, że banki centralne charakteryzujące się większą kontrolą demokratyczną, przejrzystością i niezależnością oraz te zaangażowane w zapewnienie stabilności finansowej lub skłonne do stosowania w czasie kryzysów narzędzi niestandardowych pozwalają na bardziej stopniową dezinflację.