Międzybankowy rynek pieniężny i zarażenie

Przedmiotem analizy w artykule jest rola międzybankowego rynku pieniężnego w czasie kryzysu finansowego. Zastosowaną metodą badawczą jest krytyczny przegląd literatury teoretycznej i badań empirycznych. Ostatnio literatura sugeruje, że uzależnienie banków od hurtowego rynku pieniężnego może stać za trudnościami wielu z nich. Sprawny rynek międzybankowy zapewnia efektywny transfer płynności od podmiotów nadwyżkowych do deficytowych, umożliwiając skuteczniejsze pośrednictwo. Ponadto banki powszechnie w coraz większym stopniu polegały na rynku hurtowym jako uzupełnieniu depozytów na żądanie jako źródła finansowania. Powszechne uzależnienie banków od krótkookresowych środków hurtowego rynku pieniężnego uczyniło z niego, obok podobieństwa portfela i zachowań stadnych, jedno z potencjalnych źródeł zarażenia Przez wiele lat nieubezpieczony rynek międzybankowy traktowany był jako wzorcowy przykład rynku efektywnego. Tym niemniej w czasie ostatniego kryzysu finansowego wiele, wydawałoby się niepodważalnych, pewników zostało obalonych. Dlatego w artykule dokonano przeglądu literatury zarówno na temat efektów zewnętrznych, jak i skutków zakłóceń w funkcjonowaniu rynków pieniężnych. Jedną z najbardziej uderzających cech kryzysu było, wynikające ze zmiany zachowania inwestorów, zamrożenie rolowania długu krótkookresowego. Wspólnym rysem zachowania inwestorów w czasie epizodów kryzysowych był nie tyle wzrost ich ekspozycji na ryzyko, ile raczej uwzględnienie niepewności w sensie Knighta jako niemierzalnego ryzyka. Powoduje to między innymi uwzględnienie w postępowaniu najbardziej pesymistycznego scenariusza. Niepewność z systemu finansowego zwłaszcza po upadku Lehman Brothers była następnie transmitowana do sfery realnej gospodarki za pośrednictwem spodziewanego zacieśnienia akcji kredytowej, ostrożnościowych oszczędności oraz odroczenie inwestycji, co w sumie złożyło się na ograniczenie popytu.