Dzierżawa gruntów rolnych skarbu państwa w świetle nowych regulacji prawnych

Dzierżawa po 1992 roku stanowiła w Polsce podstawową formę gospodarowania gruntami rolnymi Skarbu Państwa. Była preferowana zarówno ze strony państwa, ze względu na możliwość szybkiego rozdysponowania mienia, jak i przez rolników, z uwagi na konieczność zaangażowania mniejszych jednorazowych nakładów finansowych, które mogły zostać przeznaczone na cele produkcyjne i inwestycyjne. W ostatnich latach zmniejsza się znaczenie dzierżawy jako sposobu obrotu państwowymi gruntami rolnymi na rzecz sprzedaży, co wynika z jednej strony z rosnącego popytu na ziemię rolniczą, a z drugiej – z polityki rządu oraz działań podejmowanych przez Agencję Nieruchomości Rolnych. Wyrazem zmian w tym zakresie jest nowelizacja ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi, która od dnia 3 grudnia 2011 roku wprowadziła znaczące zmiany w zakresie omawianego stosunku zobowiązaniowego [Ustawa... 2011]. Przyjęte regulacje mają na celu przyspieszenie prywatyzacji państwowych zasobów ziemi, której przeprowadzenie nastąpi w pierwszej kolejności poprzez wyłączenie części dzierżawionych użytków rolnych z gospodarstw wielkoobszarowych, a także z przeznaczenia na sprzedaż gruntów, w stosunku do których dzierżawy zostaną zakończone. W artykule autor stara się ocenić wpływ wprowadzonych regulacji na rolę dzierżawy w obrocie gruntami rolnymi z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Należy się spodziewać, iż w związku z nowym kształtem przepisów instytucja ta znajdzie zastosowanie przede wszystkim w przypadku małych działek, a jednocześnie zainteresowanie dzierżawą jako formą powiększenia gospodarstw przez rolników indywidualnych ulegnie zmniejszeniu.